Dit jaar kozen we voor een fietsvakantie door Nederland. We waren lid geworden van ‘Vriend op de fiets’. Je overnacht bij particulieren die een kamer of tuinhuisje ter beschikking stellen om te overnachten. Een en ander leidde tot boeiende gesprekken. Een van de gastheren was Jacob. Hij verloor zijn vrouw t.g.v. een hartinfarct op de stoep van de huisarts na 25 jaar huwelijk. Na twee jaren ontmoette hij een vrouw met wie hij trouwde. Drie maanden geleden, na zes jaar huwelijk, was hij gescheiden.
Jacob was een stoere robuuste man, stevig van postuur, die hield van no-nonsense. Een prater, een zender die geen vragen stelde. Zijn communicatie werd kennelijk geprikkeld door een luisterend oor. Maar Jacob oogde ook als een getergd man die een bewogen leven had geleid en die in de greep verkeerde van zijn opvatting dat emoties getuigden van zwakheid. Het was onmiskenbaar een gevoelige man, die niettemin de opvatting huldigde dat toegeven aan emoties gelijk staat aan controleverlies.
Gaandeweg gaf hij aan, “dat hij wel veel van zijn gevoelsleven in de schuur had opgesloten, maar dat de deur nu op een kier stond”.
Het lijkt een open deur, dat het uiten van je gevoelens cruciaal is voor een evenwichtig leven. Toch ontmoeten we regelmatig mensen, die zich krampachtig verzetten tegen het uiten van gevoelens. Om uiteenlopende redenen: men voelt zich kwetsbaar, men vreest controleverlies, men vreest een andere beeldvorming over zichzelf of er bestaat angst dat er nog meer –onbekende- gevoelens naar boven komen.
Osho , Bhagwan Shree Rajneesh (1931-1990), geeft een mooie metafoor: “Als we het leven zien als een piano en de witte toetsen staan voor de mooi, glorieuze momenten van je leven en de zwarte voor de moeilijke en pijnlijke momenten, besef je dan, dat je beide nodig hebt voor een mooi pianostuk”.
De communicatie met mensen die angstvallig hun emoties verbergen heeft iets onechts; je praat feitelijk met “de buitenkant”, maar het is de emotionele beroering in een mens die hem of haar typeert. Het idee dat als je je gevoelens in controle hebt je evenwichtig bent, is mijns inziens een misvatting. Het is de ultieme ontkenning van je eigenheid. Emoties zijn vaak een waarschuwingsattenne. Maar ook een medicijn. Door denken lossen we geen levens-issues op; wel door deze emotioneel te doorleven.
Toen we de volgende dag vertrokken, zeiden we: “Zet de schuurdeur maar wat verder open Jacob, voordat ie ineens openklapt”.
Jacob knikte en zei: “Die gaat niet meer dicht!”
Voor belangstellenden: “Goed gevoel” van Paul Loomans