Per 1 januari 2016 vertrok ik vanuit mijn functie als bestuurder in de ouderenzorg met onbekende bestemming. Een ongewis avontuur want na mijn studie heb ik onafgebroken 35 jaar in een turboversnelling gewerkt. Overigens altijd met veel plezier en een grote gedrevenheid. Een uitspraak luidt: “Soms moet je even stilstaan om vooruit te gaan”. Het werd een fascinerende periode met boeiende vergezichten waarin diepe overpeinzingen zich afwisselden met relativerende inzichten.
“Pas als je even op afstand gaat staan, zie je wat het is”, onderwees ik mijn destijds jonge kinderen in het museum. Zo is het met het leven ook. Als je deel bent van de maalstroom en meegevoerd wordt in de kakofonie van geluid en gekrioel van beweging weet je niet waar het eigenlijk voor dient en waar je naar toe gevoerd wordt. Om het te zien, moet je even op afstand gaan staan.
Het meest absurdistisch ervaar ik de gekte van de social media (excuses dat ik met deze blog mij daar ook schuldig aan maak….). Eén keer een webbinar gevolgd dat me interessant leek met een desastreus gevolg. Dagelijks word ik nu bedolven onder mails van de webbinarist die zijn koopwaar steeds indringender aanprijst. Kennelijk is dit nodig om nog op te vallen onder de miljoenenstroom berichten van social media. En omdat dat voor iedereen geldt, maken we allen exponentieel gebruik van een schier eindeloze reeks communicatiekanalen.
Het effect is dat velen denken dat alles bijgehouden moet worden om niets te missen. Als de cijfers kloppen, raakt ca. 25% van studenten al vroegtijdig in een burnout. Een burnout! Het leven moet eigenlijk voor hen nog beginnen. Het tempo is kennelijk hoog en social media hebben een vergelijkbaar effect op je hersenen als drank en drugs! Dit speelt bij één op de zes jongeren (M. Spits, S.Oudejan – Verslaving 2016 – Springer)!
Hoe stuiten we deze maalstroom en creëren we momenten van rust en bezinning? Hoe richten we ons op waar het ècht om gaat? En wat is eigenlijk ‘echt’? Mijn antwoord op de eerste vraag: laten we allen sober zijn in wat we posten en laat de nieuwswaarde leidend zijn. Doe ook eens gewoon niets. En de tweede vraag is voor mij dat de empathische en respectvolle verbinding tussen mensen die authentiek (durven) zijn, centraal staat.
Is er nog een weg terug, of is dit een achterhoedegevecht? Hoe ziet u dit?